Uitdaging 1!

EMANUEL GAT DANCE - LA PLAGE ROMANTIQUE
De Singel in Antwerpen

Een flexibele, onberekenbare voorstelling
 

Op 29 september 2014 ben ik samen met mijn papa de dansvoorstelling "La Plage Romantique" van choreograaf Emanuel Gat gaan bijwonen (uiteraard voor het vak esthetica). Over deze kunstactiviteit moesten we allerhande fiches invullen die ons hielpen om de activiteit volledig te begrijpen en die onze kijk in kunst moesten verbreden, wat bij mij zeker is gelukt. Hierna kregen we als opdracht om op deze blog het eindresultaat/eindverslag van de voorstelling aan 'het publiek' tentoon te stellen. Dit is dan ons uiteindelijk proefwerk.
 
Wat betreft de inhoud van de dans, is dit niet zeer moeilijk bij deze voorstelling. Het is niet de bedoeling om te zoeken naar een achterliggende betekenis of boodschap, aangezien er helemaal geen is. Wat niet wegneemt dat je natuurlijk mag fantaseren over wat het thema zou kunnen zijn. Emanuel Gat had als oorspronkelijk idee om de dansvoorstelling enkel en alleen te laten draaien rond het danstechnische, het choreografisch gedeelte in combinatie met de 'muziek'. Ik zet muziek tussen aanhalingstekens omdat dit eerder experimenteel was: het waren bizarre klanken kriskras door elkaar gebruikt, die als leidraad dienden voor de niet minder experimentele en mysterieuze bewegingen van de dansers.
 
Hieraan heeft Emanuel Gat prachtig vorm gegeven in zijn voorstelling. Bij het binnenkomen in de zaal lagen verschillende micro's rakelings op de vloer. Wanneer de dansers begonnen te dansen, werden hun bewegingen over de vloer versterkt door die micro's. Na een tiental minuten pakten de dansers zelf de micro's op en begonnen ze elkaars namen te roepen, waarna de persoon van wie de naam was geroepen begon te dansen en zelf een naam moest roepen. Zo ging het maar door en door. 'Muziek' was dus niet echt aanwezig, de dansers maakten zelf de muziek, wat de voorstelling lichtjes onvoorspelbaar maakte. Het idee van herhaling werd verbannen. Wat betreft de bewegingen van de dansers, heeft Gat dat chaotische, doch gestructureerde in zijn voorstelling (dat hij o zo graag wou verkondigen) nog meer naar voren gebracht. De dansers maakten experimentele bewegingen, die soms bizar en luguber schenen, soms vrolijk en lachwekkend. De bewegingen leken op het eerste gezicht een willekeurige ingeving van op dat moment, maar wanneer je verder keek, zag je dat er wel degelijk een structuur in zat. Deze zaken, die ik in deze paragraaf heb uitgelegd, zijn de sleutel van de voorstelling, ze maken deze voorstelling verschillend van al de rest. Uniek en origineel zijn, is een belangrijke eigenschap in de kunst, wat Emanuel Gat zeer goed heeft gedaan.
 
Wat in deze uiteenzetting één van de belangrijkste aspecten is, is natuurlijk "DE VERKLARING". Waarom heeft de choreograaf deze voorstelling gemaakt? Wat was zijn inspiratie en wat probeerde hij op poten te zetten? Maar vooral: waarom ziet de kunstactiviteit er zo uit zoals ik ze heb gezien?
Om hier verder in de diepte te treden, was opzoekwerk natuurlijk noodzakelijk.

Allereerst wat meer over de choreograaf, Emanuel Gat, die rechts op de foto is afgebeeld. Hij werd geboren in Israël in 1969 en studeerde in zijn kinder- en jeugdjaren muziek, vastbesloten om later dirigent te worden. Op zijn 23ste echter, na het beëindigen van zijn militaire dienst, geraakt hij in de ban van de dans. Hij ontwikkelt zich al vlug tot choreograaf en maakt zijn eerste solo’s. In 2004 richt hij dan zijn eigen gezelschap op, met hetwelke hij verschillende dansopvoeringen uitvoert.
Ten tweede heb ik wat opgezocht over hetgeen bij een dansvoorstelling (en uiteraard bij andere kunstacitiviteiten) als eerst wordt gelezen  en mij zeker belangrijk lijkt, nl. de naam/titel van de voorstelling: La Plage Romantique. Emanuel Gat heeft deze naam eigenlijk maar toevallig gekozen, nadat hij deze op een reclamebord op de snelweg zag staan. Hij heeft dan later het deuntje van ‘La Plage Aux Romantiques’ van Pascal Danel gebruikt als inleidend deuntje voor de voorstelling om een beetje een zomers gevoel op te wekken. Dit vertel ik allemaal omdat ik er enkel de nadruk op wil leggen dat de titel geen betekenis geeft aan de voorstelling. Je moet de titel dus niet in verband brengen met de voorstelling, omdat de titel louter per toeval La Plage Romantique is geworden. De titel heeft geen meerwaarde gegeven aan de uitvoering van de voorstelling, wat toch wel belangrijk is om te vermelden in dit deel. Ook heeft de voorstelling geen thema of verhaal. De voorstelling draait enkel om het choreografische, het danstechnische.
Ten derde vraag ik me ook af: waarom heeft de choreograaf deze voorstelling gemaakt? Om deze vraag te beantwoorden, heb ik de brochure die we voor de voorstelling hebben gekregen, erbij genomen. Emanuel Gat had prachtige redenen om deze voorstelling te maken. Hij wou een optreden creëren dat niet voor herhaling vatbaar is en niet kan gereproduceerd worden. Hij wou dus als het ware het idee van herhaling uit de wereld helpen. Wat de muziek betreft, had hij ook een paar bedenkingen, zoals: kan het geluid dienen als obstakel voor het denken of net als middel om te observeren? Hij wou graag met de muziek experimenteren, zien hoe de muziek de voorstelling kon controleren. Zo maakte hij gebruik van zeer uiteenlopende muziekstijlen, van klassiek naar jazz tot experimenteel. Soms opteert hij zelfs voor totale stilte. Wat dan de dansstijlen betreft, gaat hij ook over van de ene op de andere dansstijl en soms zijn verschillende dansstijlen in elkaar geweven tot een choreografisch proces.
Al zijn bedenkingen hebben er dus voor gezorgd dat de voorstelling er zo uitziet.
Zoals ik in het begin al heb gezegd, was het begindeuntje van de voorstelling ‘La Plage Aux Romantiques’ van Pascal Danel. Door dit melodietje werd meteen de zomerse sfeer gezet, de zomerse herinneringen kwamen naar boven, opgeroepen door het droevig, maar toch opgewekt gehalte van het liedje. Dit liedje heeft er dus voor gezorgd dat er meteen een vrolijke sfeer in de zaal hing.
De choreograaf wou in eerste instantie de grenzen van de invloed van geluid in een voorstelling wat aftasten. Het ene moment is er een hels lawaai op het podium waar geen einde aan lijkt te komen, het andere moment baadt het podium in volledige stilte, waarbij de ademhaling van de dansers primeert. De muziek is hierbij een beetje een leidraad voor de bewegingen. Bij de luide kreten van de dansers, wordt het hele gebeuren wat chaotischer (zo lijkt, want eigenlijk zijn alle bewegingen perfect gestructureerd). Bij een oorverdovende stilte, worden de bewegingen wat langzamer, doch intenser omdat de bewegingen meer op de voorgrond treden. Op nog andere momenten zijn de dansers compleet bewegingsloos, maar roepen ze de zielen uit hun lijf. Het materiaal dat bij de voorstelling werd gebruikt, heeft een extra meerwaarde gegeven aan de invloed van geluid/muziek. De micro’s op willekeurige plaatsen op het podium zorgden ervoor dat de bewegingen van de dansers op de grond versterkt werden en de bewegingen zo de muziek wérden.
Al deze verschillende relaties tussen dans en muziek/geluid was ook éxact wat de choreograaf in zijn voorstelling wou verkondigen en wat de voorstelling er zo heeft laten uitzien.

Geluid zorgt voor beweging en beweging zorgt voor geluid en dàt is de essentie en het ‘waarom’ van de voorstelling.

Wat ik ook zeker in dit verslag moest verwerken was mijn persoonlijke beoordeling.
Ik vond het heel bijzonder en hier overdrijf ik niet in. Ik keek van begin tot einde vol fascinatie naar de dansvoorstelling. Het was boeiend en aangenaam om naar te kijken en je werd er absoluut niet moe van. Het bleef me echt inspireren. Wat het zo bijzonder maakte, waren volgens mij de aparte bewegingen en speciale mimiek. De bewegingen konden niet in een bepaald vakje of dansgenre geduwd worden, ze waren eerder experimenteel. Zoiets had ik nog nooit gezien. Dit was ook de reden waarom ik zo geboeid en gefascineerd was. Ook hun mimiek was absoluut niet ‘gewoon’ of alledaags. Ze leefden zich zo hard in in de voorstelling, dat hun mimiek de voorstelling volledig reflecteerde. Hun hoofden waren soms akelig, alsof ze op ontploffen stonden. Een andere keer was hun mimiek dan weer vrolijk, alsof hun leven niet beter kon zijn. Deze voorstelling was het dus zeker waard ‘bijzonder’ te worden genoemd.
Enerzijds toonde de dansvoorstelling ook zeker een staaltje van kunst. De choreograaf heeft zijn gevoelens en ideeën op een creatieve manier geuit en het product daarvan (de dansvoorstelling) was dus zeker een bezoekje waard. Anderzijds was de dansvoorstelling ook een vorm van vermaak. Ik zat met plezier naar de voorstelling te kijken. Ik kan wel niet zeggen dat ik heel veel pret had tijdens de voorstelling of dat ze me vaak aan het lachen hebben gebracht. Als ik dus zou moeten kiezen tussen de woorden "vermaak" of "kunst" zou ik dus eerder neigen naar ‘Kunst’, omdat dit hier ietsje beter bij past.
 
Bij een beoordeling horen uiteraard ook punten. Ik geef deze kunstactiviteit een 9/10.
  
Ik vond het een zeer mooie voorstelling, die ervoor heeft gezorgd dat ik op een andere manier naar het dansen ben gaan kijken. Dit komt door de grote inleving en de prachtige, een beetje buitenaardse bewegingen die de dansers hebben getoond. Het heeft mij doen inzien dat dansen heel intensief en heel artistiek kan zijn. Die andere kijk op dans die de voorstelling mij heeft gegeven, apprecieer ik ten zeerste.
 
Het heeft mij ook doen inzien dat je met alle mogelijke objecten een dans kan creëren. Zonder veel muziek heeft Emanuel Gat toch een voorstelling op poten kunnen zetten, die helemaal rond de dans draait. Muziek is dus niet essentieel in de dans; inlevingsvermogen en het danstechnische zijn dat wel.
 
Ik vond de voorstelling echt inspirerend en daarom geef ik ze een 9 op 10. Waarom ik geen 10 geef is om de eenvoudige reden dat ik niet vind dat een kunstactiviteit honderd procent perfect kan zijn. Er zijn nog altijd werkpunten, al zijn ze heel miniem. Hier was dat bijvoorbeeld dat ik vond dat er wel een verhaal in mocht zitten en dat niet alleen het danstechnische op de voorgrond kwam, zodat de amateur (zoals ik) zich wat beter kon inleven. Ik weet immers niet echt veel van de techniek in de dans. Maar tegenover alle aspecten die ik heel goed vond aan de voorstelling, valt dit nadeel een beetje in het niet.
  
Tenslotte moet ik aan de slag met de kunstactiviteit om een creatief onderdeel te maken, die op de één of andere manier iets te maken heeft met de voorstelling.
  
Voor dit onderdeel heb ik allerlei opzoekwerk gedaan met als zoektermen ‘beweging’, ‘muziek’ en ‘dans’, omdat deze van belang zijn bij mijn kunstactiviteit. Ik kwam op allerlei afbeeldingen, gedichten, beeldhouwwerken terecht die hier iets mee te maken zouden moeten hebben. Vele zaken spraken mij niet echt aan. Het was niet echt wat ik zocht. Tot ik op het volgende schilderij stuitte.
Ik vond toevallig deze afbeelding van een schilderij dat ik heel mooi vind. Het schilderij is van een nog onbekende schilder, die zijn werken baseert op de schilder Leonid Afremov, die hij zeer bewondert.
Het schilderij bevat, vind ik, iets magisch. Het heeft dat onuitlegbare in zich. Waarom ik nu dit schilderij heb gekozen, is omwille van de volgende redenen. Als ik het schilderij associeer met de voorstelling die ik heb gezien, zou je kunnen stellen dat de oranje tinten links de beweging, de choreografie voorstellen, en de blauwe tinten rechts de geluiden, de ‘muziek’ (of omgekeerd). In het schilderij mengen de kleuren zich in het midden van het doek met elkaar en ‘blenden’ ze als het ware mooi samen. Dit was ook exact het geval bij de choreografie en de muziek van de dansvoorstelling. De choreografie kwam tot stand door de muziek en de muziek kwam tot stand door de beweging. De vermenging van de kleuren bij het schilderij symboliseren dus het perfect samengaan van de choreografie en de muziek bij mijn kunstactiviteit.
  
Het gevoel dat het schilderij bij mij opwekt, is ook gelijk aan de sfeer die de kunstactiviteit uitstraalde: het magische, mysterieuze, doch het sobere en koude. Je weet niet exact wat er op het schilderij wordt afgebeeld. Enerzijds een koude winterdag, anderzijds een eerder warme dag. De gevoelens bij de dansvoorstelling varieerden ook van woede naar vrolijkheid en andersom.
  
Het schilderij past er volgens mij perfect bij omwille van die redenen.
 
Ik hoop dat ik jullie op deze manier wat meer heb kunnen bijbrengen over mijn ervaringen met kunst en dat jullie geïnspireerd worden om de weg naar kunst te gaan!





Geen opmerkingen:

Een reactie posten